Onze bedrijfspartner Klaasen in de kijker
Verhaal van Zaher
Zaher droomt ervan zijn familie ooit terug te zien
Zaher is 26 jaar en afkomstig uit Afghanistan. Toen hij 15 jaar oud was, vertrok hij zonder de rest
van zijn familie naar België. Wanneer hij Karin en Tony ontmoet, een Belgisch koppel die meter en
peter willen worden van Zaher om hem te begeleiden bij zijn start in België, heeft Zaher twee
grote dromen. Zijn eerste droom is om een diploma te behalen, zijn tweede droom om ooit zijn
ouders nog eens te kunnen zien. Vandaag, bijna 12 jaar later, staat hij op het punt om deze in
vervulling te doen gaan.
Zaher ontmoet Tony en Karin tijdens zijn verblijf in een opvanghuis voor minderjarigen in Vorselaar.
Ze wonen in de buurt en beslissen dat ze iets willen doen voor één van de jongeren die ze steeds
voorbij zien fietsen in hun dorp. Zaher gaat akkoord met een ‘peter en meter’ die hem kunnen
helpen zijn weg te vinden .De eerste keer spreken ze af in het opvangcentrum voor een
kennismaking. De tweede keer nodigt Karin hem meteen uit om bij hen te komen eten. Negen jaar
later hebben Zaher, Karin en Tony nog steeds een heel intens contact.
“Karin en Tony hebben me met alles geholpen”, vertelt Zaher, “Ze leerden me de taal en gaven me
de motivatie om naar school te blijven gaan als ik die verloor. Ik had geen ouders in België, dat was
enorm moeilijk maar Karin en Tony hebben me zo hard gesteund. Ik ben altijd welkom en de hele
familie behandelt me alsof ik een familielid ben.”
Intussen is Zaher afgestudeerd, werkt hij en zet hij zich in zijn vrije tijd ook nog eens in als Taalhulp.
“Een taalhulp is een soort tolk, die kan ingezet worden in ziekenhuizen, OCMW, VDAB en in
asielcentra”, legt Zaher uit. Zijn moedertaal is Pasjtoe en hij spreekt ook vloeiend Dari. Dankzij deze
talenkennis is hij een grote hulp voor landgenoten die net in dit land aankomen en geen Nederlands
spreken. “Het is enorm fijn om mensen te kunnen helpen die in dezelfde situatie zitten als die waar
ik in heb gezeten”, vertelt Zaher enthousiast. “Veel mensen die hier net aankomen hebben het
enorm moeilijk en hebben hele zware verhalen. Soms is het wel moeilijk voor mij om die verhalen
niet mee te nemen naar huis en de dingen uit je hoofd te leren zetten, maar uiteindelijk went zelfs
dat wel”.
Ooit hoopt Zaher als tolk aan de slag te kunnen bij het Commissariaat voor Vluchtelingen en
Staatlozen. “Sommige tolken die de taal wel spreken, maar nooit zelf in Afghanistan hebben
gewoond, begrijpen niet altijd goed de nuances van de taal. Ik zie daardoor veel problemen
ontstaan. Ze spreken wel perfect Nederlands, maar niet perfect Pasjtoe of Dari. Dat zorgt ervoor dat
mensen verkeerd begrepen kunnen worden, wat enorme effecten kan hebben op het verdere
verloop van de procedure. Deze problemen verhelpen, zou voor mij een droomjob zijn!”
Allergrootste droom
Hij heeft een diploma, werk en een vrijetijdsbesteding waar hij enorm veel voldoening uit haalt.
“Maar mijn allergrootste droom is dat mijn ouders naar hier zouden kunnen komen of dat ik voor
hen kan zorgen. Ze hebben zo een moeilijk leven gehad en daarbij heb ik hen al 12 jaar niet meer
gezien”, vertelt Zaher. Nu, na 12 jaar is het eindelijk zo ver. Alles is geregeld zodat Zaher in juli op
bezoek kan gaan bij zijn ouders in Afghanistan. Eerst moest hij wachten tot hij de Belgische
nationaliteit had om een visum te kunnen aanvragen. Nu dat gelukt is, kan hij niet wachten om zijn
familie weer even bij zich te kunnen hebben.
Al is het ook een beetje met een bang hart dat Zaher naar Afghanistan zal reizen. Zeker omdat niet
iedereen van zijn familie in Afghanistan weet dat hij nog in leven is. “Toen ik vertrok vermoedde de
Taliban dat ik naar Europa was gereisd en dat heeft mijn familie in grote problemen gebracht”,
vertelt hij. “Zo groot dat mijn vader uiteindelijk vertelde dat ik gestorven was, zodat de Taliban zeker
niet naar mij op zoek zou gaan”. Het is dus niet zonder risico dat Zaher terug naar Afghanistan trekt.
Daarom spreekt hij met zijn familie in een stad ver van zijn geboortedorp af, want daar kan hij
waarschijnlijk nooit meer terugkomen.
Studiebezoek bij een afvalarme winkel
Voor mei plasticvrij is leerkracht Paul met een aantal leerlingen van de opleiding winkelbediende op bezoek geweest in een afvalarme winkel. Gedaan met overbodige verpakking, veel te grote hoeveelheden en een veel te snel, volle afvalbak. Eens iets anders dan een gewone supermarkt. Het was alvast een leerrijke ervaring!
CDO Vrijwilligers in het vaccinatiecentrum!
Deze foto's zijn van een werkdag in vaccinatiecentrum Turnhout. De leerlingen van zorg voor ouderen en kinderen zetten zich de laatste weken in als vrijwilligers. Ze hadden een dikke pluim gekregen van het personeel daar! Wij zijn trots op onze studenten!!
Leerling krijgt 'pluim' van bedrijf
Bij het lasbedrijf in Hoogstraten, de gebroeders Geens, sluiten ze hun nieuwsbrief steeds af met ' de pluim ' die collega's aan elkaar geven. Deze maand kreeg één van onze leerlingen die pluim.
Lars Robbe loopt al 2 jaar mee in de 'voorbereiding' en studeert nu af vanuit de lasafdeling van deeltijds onderwijs Hoogstraten. Hij zal vanaf nu vast starten in het bedrijf. Proficiat Lars!
Op bedrijfsbezoek
Tijdens het schooljaar krijg ik wel eens de opmerking:” Leerkracht zijn is wel makkelijk hé, je hoeft eigenlijk niet veel te doen” Ik ga dan nooit in de tegenaanval, dat zou ik verliezen in de strijd tegen mijn leerlingen. Ze zijn immers de mannen van de zware handenarbeid, hun verhalen maken me steeds nieuwsgierig… Soms zijn ze zelfs zo indrukwekkend dat ze ongeloofwaardig lijken te worden. Reden te meer dus om eens te gaan kijken naar wat ze juist doen als job…
Op donderdag 3 juni vertrokken we dan ook met onze klas op bedrijfsbezoek. We gingen langs bij Klessens spiegeltenten en leerden niet alleen dat spiegeltenten echt typisch zijn voor onze regio, maar ook zeer gegeerd over de hele wereld. Helemaal onder de indruk waren we toen we hoorden dat zo een tent opstellen niet meer dan een dag in beslag neemt EN als ze goed getast wordt ze net in een grote vrachtwagen past. Bijna onvoorstelbaar maar toch vernamen we dat de tenten volledig zelf ontworpen en gemaakt worden, van houtwerk tot loodraampje tot lampje en stofwerk toe.
Onze volgende stop leidde ons naar Timech, in het verre Kalmthout. In het werkhuis kwamen we niet alleen tractoren tegen, maar eveneens de grootste landbouwwerktuigen. Alles kan er hersteld worden van lassen tot elektronica en mechanica toe, zelfs voorzien van een nieuw likje verf is geen probleem.
Tot slot gingen we een kijkje nemen in het depot van Versmissen grondwerken. We mochten eens een kijkje nemen naar hun meest indrukwekkende werktuigen. Deze bedienen lijkt heel leuk en simpel, maar dat is het allesbehalve, 100den knopjes en schakelaartjes… Verschillende wetten en regels voor vervoer en gewicht, geraak er maar wijs uit. Al deze machines worden gebruikt voor zware arbeid, herstellingen door gebruik en slijtage zijn geen probleem. Dit wordt in een eigen werkhuis allemaal zelf gemaakt.
Sterk onder de indruk was ik dus van de jobs die mijn leerlingen doen. De verantwoordelijkheid die in hun jonge handen, brein gelegd wordt is enorm. De passie die hen drijft nog groter… Het maakt me dan ook heel trots om ik deze jonge mannen in mijn klas heb en tegen iedereen die het horen wil te zeggen:” Die harde werkers van de toekomst, dat zijn mijn studenten geweest, echte Deeltijdsers!!”
Einde schooljaar
Op het einde van het schooljaar organiseren de begeleiders allerlei leuke uitstappen. Dit jaar zijn er leerlingen naar de zoo geweest, gezellig gaan picknicken, minigolfen, bowlen en zelfs kajakken! Een mooie afsluiter voor dit speciale coronajaar.